obejmując własny tułów, jakby chciała powstrzymać rwącą się na zewnątrz bestię. Z jej gardła znów wydobył się ten nieartykułowany, nieludzki pomruk. Prawie zawyła z rozpaczy, teraz już rozumiała, dlaczego w niektórych krajach ludzie pogrążeni w głębokim smutku rwą sobie włosy z głowy i rozdzierają szaty. Miała ochotę coś rozbijać, rzucać, rozwalać meble. Chciała pobiec z wrzaskiem na plażę i rzucić się do oceanu. Utonięcie musi mniej boleć niż to. Wreszcie górę wzięło wyczerpanie i otępienie. Wróciła do łóżka. Poranek był jasny i ciepły Milla wstała, ubrała się i wyjrzała przez okno. Widziała wyraźnie Atlantyk właśnie przelewający się przez piaszczystą wydmę. Woda zdawała się płynąć prosto do Milli: fala za falą, fala za falą... Wzdłuż plaży ciągnął się szereg domków podobnych do tego, w którym się znajdowali. Niektóre były większe, nowe, inne stare, nieduże. W lecie ta plaża zapewne roiła się od an43 419 wczasowiczów, ale teraz była zupełnie pusta. Po kilku chwilach Milla ciężko poczłapała do kuchni. Diaz zrobił kawę. Jego samego nie było nigdzie w zasięgu wzroku, jeep także zniknął sprzed werandy Na stole kuchennym leżała karteczka: „Pojechałem po jedzenie". Milla nalała sobie kawy do kubka i obeszła domek, oglądając wszystkie kąty Poza kuchnią, łazienką i sypialnią, w której spała, były jeszcze dwa pokoje, równie małe. Diaz musiał spędzić noc w tym po prawej, łóżko było rozgrzebane, poduszka zgnieciona. Do kuchni, w której było też miejsce do jedzenia, przylegała mała wnęka. Z trudem mieściły się tam pralka z suszarką. Na wprost znajdował się duży pokój dzienny z miękkimi, przytulnymi meblami i dwudziestopięciocalowym telewizorem. Wejście do domu osłaniał spory oszklony ganek-weranda, stał tam komplet białych wiklinowych mebli. Na krzesłach leżały kolorowe poduszki w wesołe kwiatki. Stojąc na werandzie, Milla widziała ocean, intensywnie niebieski w jasnym świetle dnia. Poranne powietrze było chłodne. Po kilku minutach uciekła z powrotem do kuchni, by napić się jeszcze ciepłej kawy. Czuła pustkę. Przez ponad dziesięć lat miała w życiu cel. Miała się na czym skupić. Bólu też nie brakowało, a jakże. Ale ten ból czemuś służył. A teraz... nie było już nic. Będzie musiała powyrzucać kamienie z domu. Justin nie będzie ich potrzebował. an43 420 Od ponad trzech lat wiedziała, że nawet jeśli odnajdzie Justina, to już go nie odzyska. To właśnie w siódme urodziny synka obudziła się ze straszną świadomością, że dla niej on jest stracony. Nieodwołalnie i bezpowrotnie. Zrozumiała, że jeśli nawet uda się jej znaleźć chłopca, to przecież jego życie związane będzie już od dawna z innymi ludźmi. Wyrwanie go z tego świata oznaczałoby dla dziecka katastrofę. Milla kochała syna i właśnie dlatego rozumiała, że musi pozwolić mu żyć tak, jak żyje. Musiała szukać, musiała upewnić się, że z nim wszystko w porządku, ale wiedziała, że nie odzyska go dla siebie. Nigdy